Werken met trauma

Ik verwonder mij nog steeds hoe mooi ons lijf werkt. Kinderen komen naar mijn praktijk met een probleem. Dit kan van alles zijn; pijn, gedrag, slapen, zindelijkheid of leren. Vervolgens komt er dan een persoontje binnen en dan begint de interactie.  Wat laat een kind zien van zichzelf? Het probleem is zichtbaar aan de buitenkant, dat zien we allemaal en daarop wordt ook gereageerd door de buitenwereld. Vervolgens doet de reactie van de buitenwereld weer iets met het kind. Aan mij de mooie taak om te kijken naar de binnenkant. Wat is er gebeurd waardoor er een probleem ontstaat, daar zijn we ons vaak niet van bewust. Het lijf weet het wel hoor. Het lijf zorgt ervoor dat de pijn van wat er is gebeurd niet weer opnieuw wordt beleefd. We gaan in de overleef stand, we gaan compenseren en we ontwikkelen een persoonlijkheid zodat niemand het kwetsbare stukje in onszelf ziet. Dan is er wel een probleem, maar dat kunnen we soms beter aan dan het kwetsbare stukje te laten zien. Mooi dat we onszelf kunnen beschermen onbewust.

Een mooi voorbeeld daarvan is kinderen met heftige boze buien. Daarmee beschermen ze het kwetsbare stukje van wie ze echt zijn. We gaan aan de slag, eerst maar eens de stress van het onderwerp afhalen en elkaar leren kennen.  Dan krijg ik een stukje van de binnenkant te zien. Dat is prachtig, dan heb je echt contact en dat voelt goed. Kippenvel krijg ik er vaak van. Wanneer de binnenkant wordt gezien en gewaardeerd, komt er meer. Een kind wordt open en laat zichzelf zien. Dan is er werk aan de winkel, om naar boven te halen wat is geweest, en dit te verwerken en in balans te krijgen. Vaak moet je hiervoor terug in de tijd.

Wanneer een kind zich nog niet veilig voelt of nog niet zover is om eraan te werken geeft het lijf dit wel aan. Soms mag ik een stukje van het probleem aanraken en soms is het hele stuk. Ik waardeer en respecteer het lijf, wat is een mens bijzonder.